Από τον Εμμανουήλ Γ. Πέτρου,
Ιατρό, Medical Affairs Director της Lavipharm Hellas AE
Η ημικρανία είναι μια πολύπλοκη ασθένεια, που χαρακτηρίζεται από παλλόμενους πονοκεφάλους μέτριας έως σοβαρής έντασης, εντοπισμένους συνήθως στη μία πλευρά του κεφαλιού.
Σε παγκόσμιο επίπεδο, θεωρείται ότι πάνω από 1 δισεκατομμύριο άνθρωποι υποφέρουν από κάποια μορφή ημικρανίας, καθιστώντας την μία εκ των πιο συνηθισμένων παθήσεων στον γενικό πληθυσμό.
Η ηλικιακή ομάδα που φαίνεται να είναι πιο επιρρεπής στις ημικρανίες, είναι αυτή των 35-40 ετών, με τις γυναίκες να έχουν περίπου διπλάσια πιθανότητα να εμφανίσουν τη διαταραχή.
Ημικρανίες μπορεί να παρουσιαστούν επίσης και στα παιδιά, με το 4-5% των εφήβων να πάσχουν από τη διαταραχή.
Πώς εκδηλώνεται μία κρίση ημικρανίας;
Η διάρκεια μιας κρίσης ημικρανίας είναι συνήθως πολύωρη, από 4 έως 72 ώρες, και σχετίζεται με φωτοφοβία, φωνοφοβία ή/και συμπτώματα από το πεπτικό (π.χ. ναυτία, έμετος).
Στο 15% έως το ένα τρίτο περίπου των περιπτώσεων, η έναρξη της κεφαλαλγίας προηγείται ή συνοδεύεται από αύρα, ένα πλήρως αναστρέψιμο εστιακό νευρολογικό φαινόμενο που μπορεί να είναι οπτικό, αισθητικό ή κινητικό.
Πιο κοινή, η οπτική αύρα, αναφέρεται ως η ύπαρξη φωτεινών γραμμών ή κηλίδων ποικίλης έντασης, θαμπά ή ακόμα και σκοτεινά τμήματα μέσα στο οπτικό του πεδίο του ατόμου που βιώνει το φαινόμενο.
Που οφείλεται;
Οι ημικρανίες οφείλονται σε ένα μίγμα περιβαλλοντικών και γενετικών παραγόντων.
Ωστόσο, φαίνεται ότι συγκεκριμένοι παράγοντες μπορεί να πυροδοτήσουν σε σημαντικό βαθμό μία κρίση, με κυριότερο το stress.
Τα οιστρογόνα, η κύηση και η εμμηνόπαυση μπορεί να προκαλέσουν ημικρανική κρίση, όπως και η θεραπεία με αντισυλληπτικά.
Διάφορα τρόφιμα και ποτά όπως η σοκολάτα, κάποια τυροκομικά, ο καφές ή το κόκκινο κρασί, έχουν ενοχοποιηθεί κατά καιρούς για την πυροδότηση ημικρανικών κρίσεων, όπως και τα έντονα φώτα, θόρυβοι αλλά και μυρωδιές.
Τέλος, η αϋπνία, η έντονη σωματική κόπωση, οι απότομες μεταβολές του καιρού, ορισμένα φάρμακα, κ.ά.
Διάγνωση και αντιμετώπιση
Η διάγνωση της ημικρανίας γίνεται εφόσον αποκλειστούν άλλα οργανικά αίτια της κεφαλαλγίας, και με βάση το ιστορικό των πονοκεφάλων, το αν έχουν παρατηρηθεί εκλυτικοί παράγοντες και το αν συνυπάρχουν άλλα σωματικά συμπτώματα.
Το τελευταίο είναι σημαντικό, καθότι τα άτομα που υποφέρουν από ημικρανίες μπορεί να εμφανίσουν και άλλα προβλήματα πέρα από τα επεισόδια κεφαλαλγίας, όπως χαμηλή ενέργεια, χρόνια κόπωση και διαταραχές που σχετίζονται με την συναισθηματική ή την ψυχική υγεία.
Συχνά είναι χρήσιμο, ο ασθενής να κρατά ημερολόγιο καταγραφής πονοκεφάλων, κάτι που μπορεί να βοηθήσει τον θεράποντα ιατρό στο να θέσει έγκαιρα και έγκυρα τη διάγνωση.
Η αρχική προτεινόμενη θεραπεία, είναι συμπτωματική και περιλαμβάνει μη στεροειδή αναλγητικά, όπως παρακεταμόλη, ιβουπροφαίνη, ασπιρίνη, και τους δόκιμους συνδυασμούς τους, ένα αντιεμετικό για τη ναυτία, καθώς και κατά το δυνατόν αποφυγή των εκλυτικών παραγόντων της κεφαλαλγίας (ένα ήσυχο δωμάτιο με χαμηλό φωτισμό μπορεί να βοηθήσει).
Ειδικότερα φάρμακα, όπως τριπτάνες ή εργοταμίνες, αλλά και άλλα, ιδίως προληπτικά, όπως αγχολυτικά, αντιεπιληπτικά, αδρενεργικοί αποκλειστές ή αντικαταθλιπτικά, μπορούν να χρησιμοποιηθούν όταν τα απλά αναλγητικά δεν είναι αποτελεσματικά, και πάντα κατόπιν ιατρικής συμβουλής και καθοδήγησης.
Η Πρότασή μας:
Algon® από τη Lavipharm
Αντιμετωπίζει άμεσα¹:
– Πονοκέφαλο και ημικρανία, με ή χωρίς αύρα,
– Νευραλγίες, μυαλγίες, αρθραλγίες, πονόδοντο, πόνους περιόδου και
– Πυρετό.
Συνδυασμός 3 δραστικών ουσιών¹:
– Ακετυλοσαλικυλικό οξύ (400 mg): με αντιπυρετική, αναλγητική και ήπια αντιφλεγμονώδη δράση.
– Παρακεταμόλη (200 mg): με αντιπυρετική και αναλγητική δράση.
– Καφεΐνης (50 mg): ενισχύει την αναλγητική δράση του ακετυλοσαλικυλικού οξέος και της παρακεταμόλης και διεγείρει το κεντρικό νευρικό σύστημα.
Δοσολογία¹:
Ενήλικες: Η συνήθης δόση είναι 1 δισκίο κάθε 4 ώρες. Να μην λαμβάνονται περισσότερα από 6 δισκία ημερησίως.
Παιδιά: Για παιδιά μεγαλύτερα των 12 ετών, η συνήθης δόση είναι ½ δισκίο, ανά 4 ώρες. Να μην χορηγείται σε παιδιά ηλικίας κάτω των 12 ετών, εκτός αν συνιστάται από γιατρό.
Βιβλιογραφία
