Το σύνδρομο ανήσυχων ποδιών (Restless Legs Syndrome, RLS), η νευρολογική διαταραχή που προκαλεί μια ακατανίκητη ανάγκη για κίνηση των ποδιών, επηρεάζει σημαντικό ποσοστό του ενήλικου πληθυσμού παγκοσμίως, με τις εκτιμήσεις να κυμαίνονται μεταξύ 7% και 10% — ποσοστό που αντιστοιχεί σε περίπου 356 εκατομμύρια ανθρώπους σε ολόκληρο τον κόσμο.
Η σχέση μεταξύ της νόσου του Πάρκινσον και του συνδρόμου ανήσυχων ποδιών αποτελεί αντικείμενο συνεχούς διερεύνησης, με πρόσφατη επιστημονική μελέτη να υποδηλώνει τη συσχέτιση μεταξύ του συνδρόμου και του αυξημένου κινδύνου εμφάνισης της νόσου του Πάρκινσον.
Παράλληλα, στους ασθενείς με σύνδρομο ανήσυχων ποδιών που λάμβαναν ντοπαμινεργικούς αγωνιστές, καταγράφηκαν λιγότερα νέα περιστατικά της νόσου του Πάρκινσον και διαμεσολάβησε μεγαλύτερο χρονικό διάστημα μέχρι την εμφάνιση και την διάγνωση της νόσου.
Πώς συνδέονται το σύνδρομο ανήσυχων ποδιών και η νόσος του Πάρκινσον;
Για τη μελέτη, οι ερευνητές χρησιμοποίησαν δεδομένα από το Korean National Health Insurance Service Sample Cohort, μια μεγάλη βάση πληροφοριών με ανώνυμα δημογραφικά στοιχεία και δεδομένα χρήσης υπηρεσιών υγείας.
Από έναν πληθυσμό άνω του 1 εκατομμυρίου ατόμων, εντόπισαν 9.919 άτομα με σύνδρομο ανήσυχων ποδιών, βάσει συγκεκριμένου κωδικού διάγνωσης. Συμπεριλήφθηκαν μόνο όσοι είχαν τουλάχιστον δύο καταγεγραμμένες εξωνοσοκομειακές διαγνώσεις της πάθησης. Στη συνέχεια, κάθε άτομο αντιστοιχήθηκε με ένα άτομο χωρίς σύνδρομο ανήσυχων ποδιών, με παρόμοια δημογραφικά χαρακτηριστικά. Περίπου το 63% και των δύο ομάδων ήταν γυναίκες.
Η νόσος Πάρκινσον ορίστηκε με βάση δύο διαγνωστικούς κωδικούς, και οι ερευνητές συνέκριναν τη συχνότητα εμφάνισης νέων περιστατικών Πάρκινσον μεταξύ των δύο ομάδων.
Επιπλέον, θέλησαν να διερευνήσουν τον ρόλο των ντοπαμινεργικών οδών στα αποτελέσματα. Για τον λόγο αυτό, εξέτασαν ξεχωριστά τους ασθενείς με σύνδρομο ανήσυχων ποδιών που λάμβαναν θεραπεία με ντοπαμινεργικούς αγωνιστές και εκείνους που δεν λάμβαναν.
Οι ντοπαμινεργικοί αγωνιστές αποτελούν συχνή θεραπευτική επιλογή για το σύνδρομο ανήσυχων ποδιών, ενώ οι συγγραφείς σημειώνουν ότι και η νόσος Πάρκινσον αντιμετωπίζεται επίσης με ντοπαμινεργικούς παράγοντες.
Η ομάδα με σύνδρομο ανήσυχων ποδιών είχε υψηλότερη συχνότητα εμφάνισης της νόσου Πάρκινσον και, μέσα σε χρονικό ορίζοντα 15 ετών, ήταν πιο πιθανό να διαγνωστεί νωρίτερα με τη νόσο του Πάρκινσον. Συνολικά, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι το σύνδρομο ανήσυχων ποδιών συνδέεται με αυξημένη πιθανότητα εμφάνισης νόσου Πάρκινσον.
Όταν οι ερευνητές εξέτασαν τη θεραπεία με ντοπαμινεργικούς αγωνιστές, περίπου 3.000 συμμετέχοντες είχαν λάβει αυτή τη θεραπεία, ενώ οι υπόλοιποι ασθενείς με σύνδρομο ανήσυχων ποδιών δεν είχαν λάβει φαρμακευτική αγωγή.
Η ομάδα που έλαβε θεραπεία με ντοπαμινεργικούς αγωνιστές είχε χαμηλότερο σωρευτικό ποσοστό εμφάνισης της νόσου του Πάρκινσον, ενώ διαμεσολάβησε μεγαλύτερο χρονικό διάστημα μέχρι τη διάγνωση, σε σύγκριση με την ομάδα ελέγχου. Αντίθετα, η αθροιστική συχνότητα εμφάνισης Πάρκινσον στην ομάδα χωρίς θεραπεία ήταν υψηλότερη από εκείνη της ομάδας ελέγχου και ο χρόνος μέχρι τη διάγνωση ήταν συντομότερος.
Η επιστημονική μελέτη δημοσιεύθηκε στο JAMA Network Open.
